Η ρωσική ταινία "Σιωπηλές Ψυχές" την Τρίτη 1/11/11

 Οι θρύλοι και οι παραδόσεις, ο ερωτισμός και η θνητότητα  συναντιούνται μοναδικά..

"Σιωπηλές Ψυχές"

του Αλεξέι Φεντορτσένκο

(Ρωσία, 2010, 75')

Τρίτη 1/11   στις 9.30 μ.μ. στο Παυσίλυπο

~Εισιτήριο 5 € και για τα μέλη της Λέσχης 3 €~

Υπόθεση: Όταν η πολυαγαπημένη γυναίκα του Μίρον, Τάνια, πεθαίνει, ζητά από τον καλύτερό του φίλο Αϊστ να τον βοηθήσει να την αποχαιρετήσει σύμφωνα με τις παραδοσιακές τελετουργίες των Μέργια, μιας αρχαίας Φινλανδο-ουγγρικής φυλής από την λίμνη Nero (Μαύρη), μια γραφική περιοχή στην δυτικό- κεντρική Ρωσία. Αν και η Μέργια ενσωματώθηκαν στην Ρωσία τον 17ο αιώνα, οι μύθοι και οι παραδόσεις τους επέζησαν μέχρι τους σύγχρονους απογόνους τους. Οι δύο άνδρες ξεκινούν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο εκατοντάδων χιλιομέτρων κατά μήκος των συνόρων της χώρας. Μαζί τους, δύο μικρά πουλιά σε ένα κλουβί. Στον δρόμο, όπως συνηθίζεται στους Μέργια, ο Μίρον μοιράζεται προσωπικές αναμνήσεις από την συζυγική ζωή με τον φίλο του. Όσο πλησιάζουν όμως στις όχθες της ιερής λίμνης, όπου θα αποχωριστούν για πάντα το νεκρό σώμα, ανακαλύπτει πως δεν ήταν ο μόνος που αγάπησε την Τάνια...

Σκηνοθεσία: Αλεξέι Φεντορτσένκο

Πρωταγωνιστούν: Ιγκόρ Σερκέγιεφ, Γιούρι Τσουρίλο

ΒΡΑΒΕΙΟ FIPRESCI ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2010
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2010
ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ NAZARENO TADDEI ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2010

ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2010
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ 2010

Με βάση τη νουβέλα «Τα σπουργιτάκια» του Αϊστ Σεργκέιεφ, ο Φεντορτσένκο αφηγείται την ιστορία δύο φίλων, του Μίρον και του Αϊστ (ίδιο όνομα με του συγγραφέα, κατά κάποιο τρόπο το alter ego του), οι οποίοι, όταν η γυναίκα του πρώτου πεθαίνει, ξεκινούν ένα ιδιάζον «ταξίδι αποχωρισμού» για την ταφή της, σύμφωνα με την ιεροτελεστία της κουλτούρας των Μέργια, μιας αρχαίας φινλανδο-ουγγρικής φυλής που κάποτε είχε εγκατασταθεί στην κεντροδυτική Ρωσία.

Ο Φεντορτσένκο συνδυάζει τη μεγάλη αυτή μοναχική πορεία τους, σε έρημες αχανείς εκτάσεις, με τα δυο μικρά σπουργίτια, που λίγο πριν είχε αγοράσει ο Αϊστ, και που συμβολίζουν τη σχέση του Αϊστ με τη νεκρή γυναίκα του και την αγάπη του γι' αυτήν, αγάπη που συνεχίζεται και μετά τον θάνατο. Ο θάνατος, όπως δίνεται μέσα από τις σκηνές της ταφής, με την κάμερα να καταγράφει με λεπτομέρεια την όλη, όμορφη ιεροτελεστία της. Ο θάνατος όμως συνδεδεμένος με το νερό και το ποτάμι, όπου, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των Μέργια, ζουν οι ψυχές των νεκρών.

Ο θάνατος και ο έρωτας είναι δύο από τα κύρια θέματα που απασχολούν τον σκηνοθέτη. Ενα τρίτο θέμα είναι αυτό της μνήμης και της απώλειας του παρελθόντος. Μνήμη της νεκρής γυναίκας, μέσα από όμορφα, βουτηγμένα σ' ένα ερωτισμό, φλας-μπακ (η έξοχη, εκπληκτική φωτεινή φωτογραφία του Μιχαήλ Κρίτσμαν τού χάρισε το βραβείο στο φεστιβάλ Βενετίας) αλλά και μνήμες της έρημης, εξαφανισμένης σήμερα πόλης των Μέργια - πικρό ταυτόχρονα σχόλιο πάνω σ' ένα παρελθόν που χάνουμε. Και κατ' επέκταση, πάνω σ' ένα σινεμά που εξαφανίζεται. Με την ταινία του αυτή, ο Φεντορτσένκο έφτιαξε ένα διαφορετικό, ελεγειακό ρόουντ-μούβι, ένα όμορφο λυρικό ποίημα στον έρωτα, στο νερό, στη ζωή και στο θάνατο.